Rahman Nizami neden idam edildi?

Saddam Hüseyin bir bayram sabahı asıldığında, bir zalimin devrildiğini düşündük. Bizim için makbul değildi çünkü. Ancak sonradan gelenler ondan çok daha zalim çıktı. Mazlumlar zalimleşiyordu. Ne örnekler gördük…

“Yarın sabah asılacak ve görüntüleri dünyaya verilecek” diye haber gönderdiler Bağdat’tan o akşam. “Olamaz” dedim, “Yarın bayram, bayram günü olmaz, yapmazlar böyle bir şey.” Bilmiyordum ki hesapları bir zalimi devirmek değilmiş. Coğrafyaya ait değerleri, bizim değerlerimizi, kutsallarımızı aşağılamakmış. Bir medeniyeti aşağılamakmış.

Libya’ya çok uluslu müdahale olduğunda Kaddafi’ye de aynı aşağılamayı yaptılar. O da makbul biri değildi bizim için. Zalimdi, deliydi. Ama öldürülme biçimi aynı şekilde aşağılayıcıydı. Yine gördük ki öldürülme biçiminin Kaddafi ile alakası yoktu. Onlar, bir Müslüman ülke liderinin nasıl aşağılanarak öldürüleceğinin örneklerini gösteriyordu.

Coğrafyanın zalimleri, otoriter rejimleri devrilirken seviniyorduk. Demokrasi, özgürlük gelecekti. Bekliyorduk. Kitleler açtı, susuzdu, patlamak üzereydi. Yine bilmiyorduk, bizim üzerimizde başka bir denetimin kurulduğunu, bu değişimlerin sadece yöntem/tarz değişimi olduğunu.

Dikkat edin, zalim olsun, masum olsun bize ait, coğrafyamıza ait, değerlerimize ait ne varsa aşağılanıyor. Değişmez tek şey bu aşağılama, küçük düşürme, değersizleştirme, ucuzlatma. Ebu Gureyb’de işkence ederlerken bir ibadet aşkıyla hareket ediyor, esirlere köpek muamelesi yapıyorlardı. Onlara göre bu bir medeniyet mücadelesiydi.

ABD yönetimin ağzından çıkan cümlelerle, o işkenceyi yapan askerin cümlesi aynıydı. Bir tarihsel hesaplaşmaydı bu ve İslam’a karşı öç alınıyordu. Endülüs yüzyıllar sonra yok edilirken, bütün izler silinirken nasıl öç alındıysa, Haçlı seferleri hangi motivasyonla planlandıysa bu da öyle bir şeydi.

Türkiye’de 28 Şubat darbesi yapılıp Milli Görüş iktidar sahasından tasfiye edildiğinde bunu sadece Türkiye için bir müdahale sanmıştık. Sonradan bunun bir çok uluslu müdahale olduğunu, Ebu Gureyb işkencelerini yapan siyasi hesapla aynı kaynaktan beslendiğini, İsrail aşırı sağı ve ABD aşırı sağı tarafından projelendirildiğini gördük.

11 Eylül sonrası ise küresel ölçekte 28 Şubat uygulanır oldu. Proje İslam’ın tasfiyesi, Müslümanların sindirilmesi, yönetilebilir alana çekilmesiydi. Küresel terörle mücadele doktrini aynı amaçla öne çıkarılmış, 21. yüzyıl siyasi projesine dönüştürülmüştü. Bizler de inandık. Terörün patronları, bizi terörle mücadele adı altında yeniden işgal ediyordu.

Arap Baharı’nın sabote edilmesi, Mısır demokrasisinin öldürülmesi, askeri darbe ve katliamlar hep aynı hesabın parçasıydı. Türkiye’de tam on beş yıldır ardı ardına darbeler tezgahlanması, iç savaş senaryoları uygulanması, yüz yıl sonra bu ülkeyi ayağa kaldıracak siyasi aklın tasfiye edilmek istenmesi yine aynı düşüncenin ürünü, aynı hesabın parçasıydı.

Aylardır Bangladeş’teki idamları izliyoruz. Son olarak Rahman Nizami, dünyanın sessizliği içinde şehit edildi. Ortadoğu’da İhvan, Güney Asya’da Cemaat-i İslami tasfiye ediliyordu. Bu bir çokuluslu müdahaleydi ve kesinlikle Bangladeş’le sınırlı bir durum değildi. İslam’ın Güney Asya’da tasfiyesine yönelik küresel projenin Güney Asya sahnesini izliyorduk.

Bu yüzden kızgınız, üzgünüz. Bu yüzden bu meseleyi iyi anlamalı ve anlatmalıyız. Öncüleri tasfiye etmeye dönük bir çalışma var ve tasfiye yüz yıl boyunca bütün coğrafyada, ülkelerde devam edecek.

Zalim yöneticileri devirmeyi bile bizleri aşağılama şovuna dönüştürenler, merhametli liderleri, dini ve siyasi öncüleri, milletlerin kalbinde derin yer edinen insanları da birer birer ortadan kaldırıyor. Hem yok ediyor hem aşağılıyorlar.

Türkiye kendi içine gömülmemeli. Küçük hesaplar büyük ufkumuzu gölgelememeli. Çok büyük kayıplar yaşarız. Bunlara bakıp, Türkiye’de nasıl bir mücadele verildiği, ne büyük bir hesaplaşmanın yaşandığı fert fert herkese anlatılmalı.

Unutmayın, daha dün, ülkemizde de darağaçları kurulmak istendi. Daha dün, iki yıl önce!

Rahman Nizami’ye rahmetle!

İbrahim Karagül 
Gerçek Hayat Dergisi Genel Yayın Yönetmeni